Vandaag verklaar ik openlijk mijn liefde voor de natuur en voor de mooie kanten van onze menselijke natuur. Daarmee trek ik ten strijde tegen de steeds technischer, efficiënter en wantrouwender wordende benadering van ons mensen. 

Zorgtaken worden tot achter de komma uitgerekend. Je verleent geen zorg meer, maar je moet strak ingekaderde zorgproductie leveren. En alles zorgvuldig administreren.

In de overvolle klassen kunnen de leerkrachten hun leerlingen niet langer de liefde voor leren bijbrengen. Laat staan hen helpen om hun persoonlijke kwaliteiten te ontdekken en tot bloei te brengen. Er is vooral aandacht voor het aanhoudende scoren. Leerlingen worden zorgvuldig langs de smalle lat gelegd. Zo leren jongens welk etiket het best bij ze past en leren meisjes hoe het voelt om depressief te zijn.

Op kantoren worden medewerkers massaal de kantoortuin ingejaagd. Ze worden vogelvrijverklaard en hun beschutte eigen plek wordt ze ontnomen. Je krijgt er een rode kaart wanneer je schema’s en grafieken op de wand hebt geplakt. Het is maar zeer de vraag of de werklust dit ophokken met vrije uitloop overleeft.

Misschien toch niet zo vreemd dat inmiddels al 1 op de 7 mensen een burn-out krijgt en dat meer dan 1 miljoen mensen antidepressiva slikken. De mens vervreemdt steeds meer van zichzelf terwijl de pillenindustrie z’n zakken lustig vult en de angst om ons heen regeert.

Overdrijf ik?

Ik hoop het van harte. Inderdaad, het kan nog erger. Laatst keek ik vanaf de bank toe hoe verschillende diersoorten het leven in de stad het hoofd proberen te bieden. Een groep apen kon zich naar hartenlust voortplanten. Mensen en marktkramen boden voedsel in overvloed. Ongeacht of het voor de grijpgrage apenhandjes was bedoeld.

Voor jonge schildpadjes liep het minder goed af. Aangetrokken door de volle maan kropen ze uit hun ei vanonder het warme zand vandaan richting zee. Tenminste, dat was de bedoeling. De sterke stadslichten fonkelden blijkbaar verleidelijker en de schildpadjes kropen massaal hun ondergang tegemoet. Zo voor onze ogen werden ze stuk voor stuk platgereden. Over schokkende beelden gesproken.

Hebben we nu meer weg van die apen of van die schildpadjes. Of zijn we én én? Gelukkig zijn we geen van beide. Wij mensen hebben het bewustzijn als extraatje meegekregen. Laten we dat gebruiken en er in alle wijsheid naar handelen.

In de drukke omgeving slaat ons alarmsysteem steeds aan en reageren we vanuit ons reptielenbrein met angst of overheersing.
Als we ons in de natuur begeven of met natuurlijke elementen omringen, gaat onze hartslag direct naar beneden en worden we rustiger.
Luister in die stilte eens echt naar je hart, want dat klopt

‘Het is nooit zo dat de natuur het ene zegt en de wijsheid het andere’.

(Juvenalis, Romeins dichter 55-138)